آن روز غروب

من ار نور خالص آسمان بودم

هی آوازت داده بودم بیا

یک دم انگار برگشتی

نگاهم کردی

حسی غریب در باد نابلد پرپر می زد

جز من کسی ترا ندیده بود

تو بوی آهوی خفته در پناه صخره خسته می دادی

تو در پس جامه های عزاداران آینه پنهان بودی

تو بوی پروانه در سایه سار یاس می دادی

یادت هست

زیر طاقی بازار مسگران

کبوتر بچه بی نشانی هی پرپر می زد

ما راهمان را گم کرده بودیم ری را !

یادت هست

من با چشمان تو

اندوه آزادی هزار پرنده بی راه را

گریسته بودم و تو نمی دانستی !

                                    (از آلبوم نشانی ها -علی صالحی)

تو تنها دری هستی،ای همزبان قدیمی

که در زندگی بر رخم باز بوده ست.

تو بودی و لبخند مهر تو ،گر روشنایی

به رویم نگاهی گشوده ست.

مرا با درخت و پرنده، نسیم و ستاره،

تو پیوند دادی.

تو شوق رهایی، به این جان افتاده در بند، دادی.

تو آ غوش همواره بازی

بر این دست همواره بسته

تو نیروی پرواز و آواز من ،بر فرازی

ز من نا گسسته.

تو دروازه ی مهر و ماهی!

تو مانند چشمی،که دارد به راهی نگاهی.

تو همچون دهانی ،که گاهی

رساند به من مژده ی دلبخواهی.

تو افسانه گو،با دل تنگ من ،از جهانی

من از باده ی صبح و شام تو مستم

من اینک، کنار تو،در انتظارم

چراغ امیدی فرا راه دارم.

گر آن مژده ای همزبان قدیمی

به من در رسانی

به جان تو، جان می دهم ،مژدگانی

                                        فریدون مشیری

از هیچ

پرت می شوم اینجا

و دانه ات را باد

از هیچ کجای بالا دست

رها می کند روی دامن امنم

تو ریشه می زنی در من

سبز می شوی

و روی کتف های تو لانه می سازم

برای روز مبادا

برای گریه های طولانی

برای لحظه های کوتاهی

که با تو قهر خواهم کرد

و بعد از آشتی

زمین دوباره همان گلوله ی آبی ست

که رها مانده در بلندی اعماق

چقدر زیر پایمان خالی ست

و آسمان

چقدر خالی تر

                                       رویا زرین

درد سرازير مي شود

در صبر کهنه ي من

و من ميميرم تا شايد

دوباره متولد شوم

وصبرم جان تازه اي بگيرد

ومن طعم تلخ درد را دوباره عاشقانه بچشم

تو سرود مرگ را مي خواني

 ومن گرم مي شوم

و سرد ميشوم

و...

نام:مروان چاماخ * سن:24 * شماره:29 * باشگاه:آرسنال * باشگاه سابق:بوردو فرانسه * ملیت:مراکش